دائرة المعارف مارکسيزم |
لافارگ، پوئل (1911-1842)
پوئل لافارگ (Lafargue) در سال 1842 در شهر سانتياگو در کوبا بدنيا آمد. او در زمان کودکی همراه با خانواده‌ی خود به فرانسه مهاجرت کرده، و پس از تحصيلات ابتدايی، در آنجا مشغول به تحصيل رشته‌ی پزشکی شد. فعاليت سياسی خود را در وهله‌ی نخست به عنوان يک آنارشيست طرفدار «پرودون» شروع کرد. ولی زمانی که نماينده‌ی جنبش کارگری‌ی فرانسه در بين الملل اول بود با مارکس و انگلس آشنا شده و پس از مدتی هم نظر مارکس شد. در سال 1868 با لورا مارکس، دومين دختر مارکس، ازدواج کرده و از آن پس فعاليت مشترک سياسی چندين دهه‌ای آنان، که با کمک‌های مالی‌ی انگلس پشتيبانی می‌شد، شروع شد. لافارگ يکی از بنيانگذاران جناح مارکسيست «حزب کارگران فرانسه» بود. او در سال 1861 در جنبش جمهوری خواهی شرکت داشت. در سال‌های 71-1870 فعاليت‌های تشکيلاتی و آژيتاسيونی خود را در شهرهای پاريس و بوردو (در فرانسه) ادامه داده و پس از شکست کمون پاريس به اسپانيا پناه برد. در اسپانيا برای پيشبرد مَـش «شورای عمومی» بين الملل اول مبارزه کرده و در نهايت در لندن سکانت يافت. پس از روز اول ماه مه خونين «فورميس» (Fourmis، در سال1891) به يک سال زندان محکوم شد. لافارگ بر عليه رفرميزم و «ميلرانديزم» مبارزه کرده و مدافع حقوق زنان بود. لافارگ سخنران مؤثری بوده و آثار متعددی در مورد مارکسيزم انقلابی، منجمله اثر فکاهی و مشهور «حق تنبل بودن»، و همچنين « مالکيت، منشاء و تکامل»، را نگاشت. در سال 1911، پس از اينکه لورا و او به اين نتيجه رسيدند که ديگر چيزی برای احداء به جنبش انقلابی‌ی طبقه‌ی کارگر، جنبشی که کل زندگيشان را به آن مديون کرده بودند، نداشتند، خود کشی کردند. |
|
|
|
|