Γράφτηκε:
το
Γενάρη 1932
Πρωτοδημοσιεύτηκε:
«ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ»
φύλλο 19
Πηγή:
«ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
–
Κείμενα
1930-1932»
Εκδόσεις
«Ουτοπία»,
Αθήνα,
Δεκέμβρης
1986
Ψηφιακή
μορφή:
Βασίλης
Φράγκος
HTML:
Αντώνης
Μεγρέμης
για
το
Αρχείο
των
Μαρξιστών
στο
Ίντερνετ
Ο σ. Τρότσκι σε μια εγκύκλιο επιστολή του προς τη διεθνή αντιπολίτευση ασχολήθηκε κάπως και με το ελληνικό κίνημα. Θέλησε να μεταδώσει και στους ξένους αντιπολιτευόμενους τον ενθουσιασμό του από μια φωτογραφία φυλακισμένων αρχειομαρξιστών. Εστηλίτεψε τη σταλινική γραφειοκρατία που αυτούς τους αγωνιστές τους βρίζει φασίστες, ενώ η αρχειομαρξιστική τους οργάνωση είναι η μόνη εγγύηση για το μέλλον του αληθινού μπολσεβικισμού και του αληθινού μαρξισμού στην Ελλάδα. Και τέλος διαπίστωσε τη διεθνή σπουδαιότητα της οργάνωσης αυτής που, λέει, είναι η πολυαριθμότερη μέσα στη Διεθνή Αντιπολίτευση ύστερα από τη ρωσική αντιπολίτευση.
Δεν είναι γνωστό ακόμη αν ο φίλος μας Μολινιέ επέτρεψε να φτάσουν ίσαμε τον Τρότσκι οι έγγραφες και προφορικές εκθέσεις της Αντιπολίτευσης του Κ.Κ.Ε. (Σπάρτακος). Έτσι, είναι δύσκολο να συμπεράνουμε αν οι πιο πάνω σκέψεις του σ. Τρότσκι βγαίνουν από κακή πληροφόρηση ή από σφαλερή εκτίμηση του ελληνικού ζητήματος.
Ανεξάρτητα όμως από τούτο, είναι φανερό πως οι τόσο κατηγορηματικές κρίσεις που φέρει ο σ. Τρότσκι για τον αρχειομαρξισμό, έχουνε μεγάλη πολιτική βαρύτητα. Απέναντί τους η Αντιπολίτευση του Κ.Κ.Ε. (Σπάρτακος) οφείλει αμέσως να πάρει μια ξεκάθαρη θέση.
Ούτε κι ο σ. Τρότσκι είναι δυνατό να δίνει αποφασιστική σημασία στο γεγονός αυτό καθαυτό ότι οπαδοί του αρχειομαρξισμού φυλακίστηκαν από την ελληνική μπουρζουαζία. Αν τονίζει το γεγονός αυτό, δεν το κάνει βέβαια από καθαρή αισθηματολογία, αλλά για να δυναμώσει τη συνείδηση των επαναστατικών καθηκόντων και το πνεύμα της αυτοθυσίας μέσα στους ολιγάριθμους κύκλους των αντιπολιτευόμενων της Ευρώπης, που στις άλλες χώρες, εξόν από την Ισπανία, ασχολούνται ίσαμε τώρα περισσότερο με πολιτικοφιλολογικές φαγωμάρες και οδηγήσανε τις αντιπολιτευτικές ομάδες στο τέλμα ή στη διάλυση, όπως η φράξια του Μολινιέ τη γαλλική αντιπολιτευτική Λίγκα. Αν τη «ζωντανή εικόνα» του «αληθινού μπολσεβικισμού» έφτανε για να μας την δώσει η φωτογραφία των εικοσιτριών αρχειομαρξιστών φυλακισμένων, υπάρχουνε θαρρώ πολύ περισσότεροι λόγοι να συμβεί το ίδιο με τους υπερεικοσαπλάσιους ηρωικούς προλετάριους μέλη και οπαδούς του Κ.Κ.Ε., που είναι μέσα στα κάτεργα της ελληνικής αντίδρασης και στα ξερονήσια, και που ο ίδιος ο σ. Τρότσκι μας έμαθε να μη τους συγχέουμε με τη μισθωτή υπαλληλία του Στάλιν. Το ίδιο επίσης θα έπρεπε να συμβαίνει με τους κοντά είκοσι επαναστάτες προλετάριους του Σπάρτακου που πρόσφατα ακόμη φυλακίστηκαν με βαρύτατες ποινές, εξορίστηκαν και γενικά καταδιώχτηκαν από τον ταξικό εχθρό και που σε αναλογία με την αριθμητική δύναμη της Αντιπολίτευσης του Κ.Κ.Ε. είναι πιότεροι από τους καταδιωγμένους του Αρχείου. Αλλά, αν στις διώξεις απέβλεπε κανείς, τότε δεν θα έπρεπε να ξεχάσει τις δεκάδες, των φυλακισμένων και καταδιωγμένων οπαδών της Αντιπολίτευσης του Κ.Κ.Ε. όχι του τελευταίου χρόνου με τη μεγαλωμένη τρομοκρατία, που καταδιώκει οποιοδήποτε εργάτη για απλή εκδήλωση ταξική αγανάχτησης, αλλά από τα 1927, δηλαδή από μια περίοδο όπου ο αρχειομαρξισμός δεν έπαιρνε μέρος στους αγώνες του προλεταριάτου για νάχει και θύματα, αλλά μοναδική του δουλειά είχε ναι πολεμάει, ακόμη και με το όπλο της ατομικής τρομοκρατίας, το επαναστατικό κόμμα και τα επαναστατικά συνδικάτα.
Η αυτοθυσία και αναμφισβήτητη επαναστατική διάθεση των φυλακισμένων αρχειομαρξιστών εργατών φανερώνουν απλώς ότι οι οξυνόμενες κρίσιμες αντιφάσεις του ελληνικού καπιταλισμού δεν είναι δυνατό παρά να αντικαθρεφτίζονται στην ψυχολογία ολοένα και περισσοτέρων προλεταρίων. Μα καθόλου οι διαθέσεις των εργατών αυτών δεν αποδείχνουν, ούτε καν πιθανολογούν, ότι η πολιτική τους οργάνωση και ο ιδεολογικός και πολιτικός τους προσανατολισμός σήμερα βρίσκονται πάνω στη γραμμή του επαναστατικού μαρξισμού, του μπολσεβικισμού και μάλιστα της αριστερής αντιπολίτευσης.
Η επιστολή του σ. Τρότσκι δεν μπορεί να αλλάξει ούτε στο παραμικρό τη γνώμη μας για τον αρχειομαρξισμό. Γιατί την ιστορiα του αρχειομαρξισμού σε τίποτα δε μπορεί να αλλάξει, ούτε τον ιδιαίτερό του χαραχτήρα, ούτε τη σημερινή του πολιτική.
1. Όλες oι κομμουνιστικές αντιπολιτευτικές ομάδες του κόσμου -κι ο Σπάρτακος μαζί μ’ αυτές- στάθηκαν και είναι ομάδες κομματικές, γεννήθηκαν μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα ύστερα από μια πάλη με τη σταλινική ομάδα και με σκοπό την εσωτερική μεταρρύθμιση του Κόμματος. Ολωσδιόλου αντίθετα, o αρχειομαρξισμός στάθηκε εξαρχής και είναι μια οργάνωση εξωκομματική και αντικομματική ακόμη από τον καιρό που οι σημερινοί αντιπολιτευόμενοι σε όλες τις χώρες αγωνιζόντουσαν μέσα στη Διεθνή υπό τη διεύθυνση του Λένιν και του Τρότσκι. Ο αρχειομαρξισμός πολεμούσε το Κ.Κ.Ε. προτού ακόμη εμφανιστεί σταλινική γραφειοκρατία στη Διεθνή. Μέχρι το Σεπτέμβρη τού 1930 όλη η ιστορία του αρχειομαρξισμού είναι σκοτεινή ιστορία μιας «μορφωτικής» αίρεσης που, μακριά από το ζωντανό κίνημα της εργατικής τάξης και με εγκληματικά πολλές φορές μέσα, ζητούσε να διαλύσει το Κ.Κ.Ε. και να καταστρέψει κάθε εργασία του. Ο αρχειομαρξισμός και μετά την επιστολή του σ. Τρότσκι εξακολουθεί να «συνεχίζει την ένδοξη ιστορία» του αυτή, όπως ο ίδιος στα όργανά του κομπορρημονεί αναίσχυντα και σήμερα ακόμη. Το ζήτημα της ιστορίας του αρχειομαρξισμού είναι ένα ζήτημα με τεράστια πολιτική σημασία, γιατί έχει δημιουργήσει ένα χάσμα αγεφύρωτο ανάμεσα στον Αρχειομαρξισμό και στον Κομμουνισμό (όχι τον επίσημο κομμουνισμό, αλλά τον ελληνικό κομμουνισμό γενικά). Μια αυτοκριτική και δημόσια καταδίκη της αντεπαναστατικής αυτής ιστορίας από τον ίδιο, θα ήταν η πρώτη πράξη που όφειλε να κάνει ο αρχειομαρξισμός για να πλησιάσει αληθινά την αριστερή κομμουνιστική αντιπολίτευση. Γιατί, χωρίς μια τέτοια ειλικρινή αυτοκαταδίκη, θα ήταν αδύνατο στους αρχειομαρξιστές να έρθουν σε επαφή με τη μάζα του επισήμου κόμματος, επαφή χωρίς την οποία είναι ακατανόητη οποιαδήποτε αντιπολιτευτική εργασία σύμφωνα με όσα η Δ.Α.Α. και ο σ. Τρότσκι διακηρύξανε. Αλλά μια τέτοια αυτοκαταδίκη είναι πολιτική αυτοκτονία του αρχειομαρξισμού ως ιδιαίτερου πολιτικού ρεύματος στην Ελλάδα.
2. Ο αρχειομαρξισμός εξακολουθεί, όπως και πριν, τη σχισματική συνδικαλιστική ταχτική στην πράξη (ίδρυση και διατήρηση ξέχωρων άμαζων αρχειομαρξιστικών συνδικάτων που ανταγωνίζονται με τα κόκκινα), ενώ στη φρασεολογία του ακολουθεί ψευτοενωτική ταχτική με την αιχμή της στραμμένη κατά της επαναστατικής συνομοσπονδίας. Δηλαδή στην πραγματικότητα εξακολουθεί να είναι ένα εμπόδιο για την ενοποίηση των οπαδών της ίδιας της Κόκκινης Συνδικαλιστικής Διεθνούς στην Ελλάδα (τελευταία υποδηματεργατκή απεργία στην Αθήνα, πρόσφατη συγκέντρωση Ενωτικού Εργατικού Κέντρου Αθηνών, Ανωνυμίτες Αθηνών κ.λπ.). Η ηλίθια «πολιτικοποίηση» των συνδικάτων της Ενωτικής με τη μεταβολή τους σε παραρτήματα του Κ.Κ.Ε. δεν είναι τίποτα μπρος στο φαινόμενο πέντε-έξι πεντηκοντάδων εργατών διαφόρων επαγγελμάτων (ιδίως συντεχνιακών) που με μια σφραγίδα η καθεμιά τους αποτελούν στα ανοιχτά τη συνδικαλιστική φόρμα της αρχειομαρξιστικής αίρεσης. Δεν γνωρίζουμε αισχρότερη απάτη από εκείνη που κάνουν οι αρχειομαρξιστές ηγέτες εδώ και λίγο καιρό παριστάνοντας στο εξωτερικό τον εαυτό τους για υπέρμαχο της συνδικαλιστικής... ενότητας και του ενιαίου μετώπου! Προχτές ακόμη έγινε μια μεγάλη απεργία 2.000 υποδηματεργατών στην Αθήνα κάτω από τη διεύθυνση της κομματικής φράξιας και με ενεργό συμμετοχή (μα και κριτική θέση πάνω στα σφάλματα της διεύθυνσης) των μελών τού Σπάρτακου. Η αρχειομαρξιστική κλίκα συγκάλεσε τούς 80-90 οπαδούς του σχισματικού συνδικάτου της σε ξέχωρη συνέλευση πάνω στο κορύφωμα της απεργίας για... αντίδραση στο Κόμμα! Τέτοια εγκλήματα μπορούν να βρίσκουν την έγκριση μόνον εκείνων των συντρόφων του εξωτερικού που τυχόν θα ενέκριναν και την ομολογημένα απεργοσπαστική ενέργεια του Μολινιέ στην περυσινή απεργία των μεταλλωρύχων της Βορ. Γαλλίας, ενέργεια από την οποία κιόλας χρονολογείται η προϊούσα αποσύνθεση της Γαλλικής Αντιπολίτευσης.
3. Αντίθετα με όλες τις αντιπολιτεύσεις της αριστεράς στις άλλες χώρες, ο αρχειομαρξισμός εξακολουθεί, όπως και πρώτα, να εφαρμόζει την πολιτική δευτέρου κόμματος και να είναι άσπονδος εχθρός του επαναστατικού κόμματος, όχι μόνο της σταλινικής του γραφειοκρατίας. Μόνον αστείοι άνθρωποι στην Ελλάδα μπορούν να τολμούν σύγκριση των δυνάμεων Κόμματος και Αρχείου. Για τους αρχειομαρξιστές ηγέτες στάθηκε διδαχτικές: η γελοιοποίηση του αντικομματικού τους υποψηφίου στις δημαρχιακές εκλογές Θεσσαλονίκης, οι πρόσφατες αναπληρωματικές εκλογές Μυτιλήνης, η διάλυση των τριών αιρετικών αρχειομαρξιστικών συνδικάτων μέσα στο Επαναστατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης παρά τη λυσσώδη αντίδραση της αρχειομαρξιστικής γραφειοκρατίας κ.λπ. Οι ψεύτικες ύστερα από αυτά εκθέσεις των αρχειομαρξιστών ηγετών προς στη Δ.Α.Α. ότι τάχα... υποστηρίζουνε το Κόμμα!, αποδείχνουν απλώς το αδιέξοδο όπου έφτασε η αρχειομαρξιστική γραφειοκρατία μέσα σε μικρό διάστημα ύστερα από τη δημόσιά της εμφάνιση. Ούτε οι χάρτινες εκκλήσεις για «ενιαίο επαναστατικό μέτωπο», ούτε οι υποκριτικές δικαιoλογίες ότι η αντιπολίτευση δεν κάνει μόνο κριτική αλλά δρα και πραχτικά και στρατολογεί μέσα στις μάζες – γραμμή αδιαμφισβήτητα σωστή- μπορούνε να σκεπάσουν σήμερα την αρχική διακήρυξη του Αρχείου που αυτή ενέπνευσε και εμπνέει πάντοτε την δράση του, ότι δηλαδή το επίσημο Κόμμα είναι μηδέν και μόνο σε εισαγωγικά «Κομμουνιστικό Κόμμα», ενώ το αληθινό κομμουνιστικό κόμμα στην Ελλάδα αντίθετα με τις άλλες χώρες, είναι η «αντιπολιτευτική» αρχειομαρξιστική οργάνωση! («Πάλη των Τάξεων, 6 Δεκεμβρίου 1931). Εγκατάλειψη της πολιτικής αυτής ούτε στα κρυφά μπορεί να γίνει για να διασωθεί το κύρος της αντικομματικής και αντεπαναστατικής παλιάς ιστορίας του Αρχείου, ούτε πάλι θα μπορούσε απλώς να γίνει χωρίς ταυτόχρονα να συνοδευτεί από την επίσημη διάλυση της αρχειομαρξιστικής οργάνωσης και την προσχώρηση των οπαδών της στην Κομματική Αντιπολίτευση.
4. Η αρχειομαρξιστική οργάνωση εξακολουθεί πάντα όπως και πριν να αποτελεί ένα συγκρότημα γραφειοκρατικό που μπρος στον απολυταρχισμό του δεν είναι τίποτα το διοικητικό καθεστώς του σταλινισμού και από τα 1922 μέχρι τη στιγμή αυτή δεν έχει επιτρέψει ούτε μια φορά τη δημοκρατική εκδήλωση της γνώμης των μελών του και δεν έχει γνωρίσει ακόμη δημοκρατικό έλεγχο αντιπροσωπευτικού σώματος μέσα του. Η λεγόμενη «Συνδιάσκεψη του 1930 ήταν ένα τυχαίο μάζεμα διαφόρων «στελεχών» χωρίς καμιά προσυζήτηση και αντιπροσωπευτική εξουσιοδότηση της βάσης, όπως αποδείξανε οι σύντροφοι της Κ.Ε.Ο. που πήρανε μέρος σ’ αυτή.
5. Η θέση του αρχειομαρξισμού σε όλα τα ζητήματα της προλεταριακής πολιτικής στην Ελλάδα εξακολουθεί, όπως και πριν, να είναι μια οπορτουνιστική και κάθε άλλο παρά μαρξιστική και μπολσεβίκικη (ολοκληρωτική παραγνώριση του φασιστικού κινδύνου, πάλη κατά των αντιφασιστικών ενώσεων, αισιόδοξη εκτίμηση για την «ανάπτυξη του ελληνικού βιομηχανικού μάλιστα, καπιταλισμού σε περίοδο ανοιχτής πια κρίσης, «Πάλη των Τάξεων» φυλ. 1 κ.λπ.).
Μεγάλο είναι το κύρος της προσωπικότητας του σ. Τρότσκι. Μα άλλο τόσο μεγάλο σφάλμα θα ήταν κατά τη γνώμη μου, αν, ύστερα από την επιστολή του, εχαρακτηρίζαμε ως «αληθινά μαρξιστική και μπολσεβίκικη» την παραπάνω ιστορία, οργάνωση και πολιτική του αρχειομαρξισμού. Όλοι οι αντιπολιτευόμενοι του εξωτερικού, μαζί μ’ αυτούς και ο σ. Τρότσκι, πρέπει να γνωρίζουν ότι παίρνουν πολύ μεγάλες ευθύνες απέναντι στο ελληνικό και διεθνές αντιπολιτευτικό και επαναστατικό γενικά κίνημα, όπως, χωρίς πλήρη και ακριβή γνώση των πραγμάτων, σπεύδουνε να διατυπώσουνε οποιανδήποτε γνώμη για τον αρχειομαρξισμό.
Η αναγνώριση του αρχειομαρξισμού όχι μόνο από τον Μολινιέ, αλλά και από το σ. Τρότσκι, ούτε έφερε ούτε πρόκειται να φέρει καμιά θετική μεταβολή μέσα στο Αρχείο όπως το γνωρίζουμε εμείς εδώ ανάμεσα στο Αιγαίο και στο Ιόνιο πέλαγος, κι όχι όπως μπορεί να φαίνεται ανάμεσα στη μαύρη θάλασσα και στην Προποντίδα Η μόνη μεταβολή που θα μπορούσε να φέρει μέσα στο αρχείο είναι ορμητική, προς βλάβη δηλαδή του αντιπολιτευτικού αγώνα φέρνει σε δύσκολη θέση ένα σημαντικό αριθμό από αρχειομαρξιστές εργάτες που κάτω από την πίεση των γεγονότων και το φως της αντιπολιτευτικής κριτικής είχαν αρχίσει να τραβιούνται από τον Αρχειομαρξισμό προς τον Κομμουνισμό, δηλ. προς Κόμμα και την Αντιπολίτευσή του. Η προσπάθειά μας για την ιδεολογική κατάχτηση των εργατών αυτών γίνεται από τώρα κάπως δυσκολότερη.
Αρνητικά επίσης αποτελέσματα θα έχει το γράμμα του σ. Τρότσκι μέσα στο Κόμμα. Αναχαιτίζει για μια στιγμή το αξιοσημείωτο ρεύμα συμπάθειας προς την Αντιπολίτευση. Που άρχισε ανάμεσα στα μέλη του Κόμματος, μετά την τελευταία γραφειοκρατική αλλαξοκυβερνησία και την αμείλιχτη και πειστική κριτική του Σπάρτακου. Τη συμπάθεια αυτή και τη ζύμωση γύρω από το σύνθημά μας, για ένα Ενωτικό Κομματικό Συνέδριο, τη βλέπει κανείς μέσα στις γραμμές της «Κομμουνιστικής επιθεώρησης», που το τελευταίο της φύλλο είναι μια ξεκάθαρη ομολογία για την επίδραση του Σπάρτακου μέσα στα μέλη του κόμματος, επίδραση που οι σταλινικοί συντάκτες ζητούνε να την πνίξουν, με επιχειρήματα άλλωστε στηριγμένα όχι σε κρίσεις παρά σε παιδιακίσια λογοπαίγνια ανάξια για σοβαρή ανάπνηση. Για την αντιπολιτευτική διαφώτιση των μελών αυτών θα είναι πραγματικά ένα ακόμη εμπόδιο δίπλα στις τόσες συκοφαντίες των σταλινικών, το γεγονός ότι ο πιο έγκυρος εκπρόσωπος της Δ.Α.Α. παίρνει μια τέτοια θέση απέναντι στον αρχειομαρξισμό, που η αντεπαναστατική του ιστορία είναι πάρα πολύ γνωστή στα μέλη του Κόμματος. Κι εδώ το έργο της αντιπολίτευσης θα γίνει πιο δύσκολο.
Μα το έργο αυτό τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά είναι επιτακτικό και πρέπει να συνεχιστεί με δεκαπλασιασμένες τις δυνάμεις μας. Γιατί μόνον από την επιτυχία του έργου της Αντιπολίτευσης εξαρτάται η ανόρθωση του επαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα, η ανάπτυξή του και ξανασύνδεσή του σε πλατύτερη κλίμακα με τις εργαζόμενες μάζες, η εσωτερική μεταρρύθμιση και οργανωτική εξυγίανση του Κ.Κ.Ε., το οριστικό και ολοκληρωτικό ξεκαθάρισμα του γραφειοκρατικού του καθεστώτος και η διάσωσή του από νέες καταστρεπτικές συνέπειες που θα έχει η επικρατούσα κεντριστική, δηλαδή άλλοτε οπορτουνιστική και άλλοτε τυχοδιωκτική, πολιτική της σταλινικής ομάδας που κρύβεται με ψευτοεπαναστατικές φράσεις.
Από την άποψη αυτή είναι αξιοπαρατήρητο ότι μέσα στην Αντιπολίτευση του Κ.Κ.Ε. (Σπάρτακος) η επιστολή του σ. Τρότσκι δεν έφερε καμία απολύτως μεταβολή, ούτε θετική ούτε αρνητική. Έξαφνα, μαθαίνουμε ότι οι πυρήνες στην Αθήνα, με ενθουσιασμό και φανατική πίστη στην ορθότητα του προγράμματος του Σπάρτακου, πήραν αποφάσεις για την εντατικοποίηση της πάλης ενάντια στο Αρχείο και για τη διαφώτιση τόσο των εργατών εδώ όσο και των αντιπολιτευόμενων στο εξωτερικό για την αλήθεια πάνω στον Αρχειομαρξισμό.
Η διεθνής αριστερή αντιπολίτευση είναι στο πλάσιμό της ακόμη. Η πρώτη απόπειρα για οργανωτική της συγκρότηση απέτυχε (αρχές 1930). Το Διεθνές Γραφείο και η διοικητική Γραμματεία αποσυντέθηκαν και ανασυντέθηκαν μέσα στους σπασμούς φατριαστικών διαμαχών. Στις διαμάχες αυτές είναι γνωστό ότι η «δύναμη του αρχειομαρξισμού χρησιμοποιήθηκε σαν ένα βοηθητικό όπλο για την επικράτηση του Μολινιέ με τον οποίο συνδέθηκε αναπόσπαστα η αρχειομαρξιστική γραφειοκρατία. Σήμερα γίνεται νέα προσπάθεια για οργανωτική διεθνή συγκέντρωση των αντιπολιτευόμενων σε διεθνή κλίμακα.
Η θέση της ελληνικής αντιπολίτευσης, όπως και κάθε άλλης εθνικής αντιπολίτευσης, καθορίζεται όχι από τυπικές αναγνωρίσεις οποιεσδήποτε, αλλά από την ίδια της της ιστορία και την εργασία της μέσα στο προλεταριακό κίνημα της χώρας. Η αντιπολίτευση του Κ.Κ.Ε. (Σπάρτακος) σε όλες τις φάσεις της μέχρι τώρα εξέλιξής της. Κι όταν ανέβαινε κι όταν κατέβαινε, ποτέ δεν εστήριξε την υπόστασή της σε οποιαδήποτε ομάδα του εξωτερικού, ούτε στο γόητρο της προσωπικότητας του σ. Τρότσκι, αλλά στην επαληθευμένη ορθότητα των ιδεών της, στην αφοσίωση των οπαδών της και στην πραχτική της συμμετοχή στο επαναστατικό κίνημα του ελληνικού προλεταριάτου. Η αλληλεγγύη της με την διεθνή αριστερά –που χρονολογείται από τα 1927, όταν δηλαδή Δ.Α.Α. και αρχειομαρξισμός ήσαν ο ένας για τον άλλο χώρες άγνωστες- δεν στάθηκε απλή αναζήτηση κάποιας φίρμας μεγαλόηχης από το εξωτερικό που θα της χρησίμευε για να σκεπάσει επαίσχυντη εσωτερική πολιτική όπως συνέβηκε με την μετονομασία των αρχείων σε «Μπολσεβίκους – λενινιστές, Αριστερή Αντιπολίτευση» ύστερα από 8 χρόνων αντεπαναστατική των ιστορία. Η θέση μας μέσα στη μαρξιστική πτέρυγα, δηλαδή στην αληθινά και μόνη αριστερή πτέρυγα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, είναι φυσική μας θέση σαν κάτι που αβίαστα βγήκε μέσα από τη βαθμιαία και επίπονη ωρίμανση της μαρξιστικής συνειδητοποίησης των προβλημάτων του ελληνικού επαναστατικού κινήματος μέσα στην πραχτική πείρα του επαναστατικού κόμματος της ελληνικής εργατικής τάξης, του Κ.Κ.Ε.
Γι’ αυτό ίσα ίσα ο ρόλος και η αποστολή της Αντιπολίτευσης του Κ.Κ.Ε. (Σπάρτακος) δεν θα μπορούσε ούτε στο παραμικρό να επηρεαστεί από την εσφαλμένη θέση του σ. Τρότσκι απέναντι στον αρχειομαρξισμό και αν υποθέταμε ακόμη πως η θέση αυτή είναι οριστική και προήλθε από μια ακριβή γνώση των ελληνικών πραγμάτων.
Πιστεύουμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, στην ορθότητα των ιδεών του Σπάρτακου που κλείνουν μέσα τους τα διδάγματα των συμπυκνωμένης πείρας 13 χρόνων εργατικού κινήματος στην Ελλάδα. Προχωρούμε με αλιγόστευτο ενθουσιασμό στην πραχτική τους εφαρμογή μέσα στους καθημερινούς αγώνες του ελληνικού προλεταριάτου. Πιστεύουμε ότι με την ενεργό επέμβαση των συνειδητών επαναστατικών δυνάμεων στην Ελλάδα, και παρ' όλες τις συγχύσεις από το εξωτερικό, η αντικομματική και ψευτοαντιπολιτευτική τάση του αρχειομαρξισμού μπορεί γρήγορα να ξεκαθαριστεί και στην ελάχιστη ακόμη επιρροή που της απέμεινε. Θα συνεχίσουμε πιο δραστήρια ακόμη την αντικειμενική πληροφόρηση και διαφώτιση της Δ.Α.Α. και του ίδιου του σ. Τρότσκι πάνω στο Ελληνικό κίνημα. Θα επιμείνουμε στην ανάγκη να συγκληθεί μια Διεθνής Συνδιάσκεψη της Δ.Α.Α. όπου να συζητηθεί φαρδιά το ελληνικό ζήτημα ύστερα από λεπτομερή επιτόπιο έλεγχο που θα έκανε μια αμερόληπτη Διεθνής Επιτροπή για την αντεπαναστατική δράση των αρχειομαρξιστών.
Η στάση του σ. Τρότσκι απέναντι στον αρχειομαρξισμό δεν πρόκειται βέβαια να ρίξει την ελληνική αντιπολίτευση στο στρατόπεδο των αντιπολιτευτικών εκείνων ομάδων που βρίσκονται σε φραξιονιστικό αγώνα ενάντια και στον ίδιο τον σ. Τρότσκι (Λαντάου Γερμανία – Προμετέο, Μπορντίγκα Ιταλία – Μάνρουφ Αυστρία κ.λπ.). Ο Σπάρτακος επιθυμεί τη σύγκληση μιας Διεθνούς Διάσκεψης όπου να μην αποκλειστεί αυθαίρετα καμιά από τις ομάδες που βρίσκονται πάνω στην πλατφόρμα της ρωσικής αριστεράς. Όμως οποιεσδήποτε κι αν είναι οι πηγές των πληροφοριών του σ. Τρότσκι για την Ελλάδα, οι αγωνιστές του Σπάρτακου ξέρουν όλοι καλά ότι δεν είναι στα λόγια που δεχτήκαμε την αντιπολιτευτική αρχή.
«Μπολσεβίκος δεν είναι άνθρωπος πειθαρχίας μονάχα, όχι, είναι άνθρωπος που βαθιά ερευνά και κάθε φορά σχηματίζει μια δική του γνώμη και την υπερασπίζει θαρραλέα κι ανεξάρτητα όχι μονάχα απέναντι στον εχθρό, μα εξίσου θαρραλέα κι ανεξάρτητα μέσα στην ίδια του οργάνωση. Σήμερα είναι ίσως μειοψηφία, αυτό όμως δεν σημαίνει πάντοτε πως έχει και άδικο» (Τρότσκι).
Π.
ΠΟΥΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Γενάρης 1932