Суштествената цел на трудовото движење и неговата борба е воспоставувањето, преку револуција, на слободно, егалитарно анархо-комунистичко општество базирано на принципот: „Секој според способностите, секому според потребите“.
Сепак, такво општество во неговата комплетна форма нема да се постигне само од себе, туку само со сила на радикална општествена промена. Неговата реализација бара, помалку или повеќе пролонгиран општествено-револуционерен процес, кој е управуван од организирани сили на победничкиот труд одејќи по одреден пат.
Нашата задача е да го посочиме тој пат тука и сега, да се утврдат позитивните, практични проблеми со кои ќе ги соочат работниците од првиот ден на општествената револуција. Самата судбина на општествената револуција ќе зависи од правилното решавање на овие проблеми.
Јасно е и без да се напомене дека изградбата на новото општество ќе биде возможна само откако работниците ќе извојуваат победа над постојниот буржоаски капиталистички систем и неговите претставници. Изградбата на новата економија и новите општествени односи не може да започне се додека моќта на државата која го брани ропството не биде смачкана, се додека индустриските работници и селаните не земат водство во индустриската и аграрна економија на земјата по пат на револуција.
Како резултат, првата задача на општествената револуција е уништувањето на државната машина на капиталистичкото општество, да се симне буржоазијата, и воопшто, сите општествени привилегирани елементи од нивната моќ и универзално да се воспостави волјата на бунтовните работници како артикулирачки во основните принципи на општествената револуција. Оваа деструктивна и агресивна страна на револуцијата ќе го исчисти патот за позитивните задачи што се од вистинско значење и суштина за општествената револуција.
Тие задачи се следните:
а. Да се изнајде анархистичко решение за проблемот на (индустриското) производство на земјата.
б. Да се реши аграрното прашање на истиот начин.
в. Да се реши проблемот на потрошувачката (прехранбените залихи).
Имајќи на ум дека индустријата на земјата е резултат на трудот на многу генерации на работници и дека различните гранки на индустријата се тесно поврзани, ние гледаме на производството како целина како една голема работилница на производителите, која комплетно им припаѓа на работниците како цело и на никој посебно.
Производствената машинерија на земјата е целина и припаѓа на целата работничка класа. Ова го одредува карактерот и формата на новиот систем на производство. Тој исто така ќе се обедини како целина, заеднички во онаа смисла каде продуктите, произведени од производителите, ќе припаѓаат на секого. Тие продукти, од било каков тип, ќе го претставуваат генералниот фонд на залихи за работниците, од кој секој учесник во новиот систем на производство ќе прими се што има потреба, на еднакво ниво како и сите други.
Новиот систем на производство наполно ќе го отфрли наемното ропство и експлоатацијата во сите нивни форми и на нивно место ќе го воспостави принципот на другарска соработка помеѓу работниците.
Средната класа која во модерното капиталистичко општество извршува средни функции (трговија итн.), како и буржоазијата, ќе треба да ја одигра својата улога во новиот систем на производство на исто ниво како и сите други. Инаку, овие класи ќе се стават себеси надвор од работничкото општество.
Нема да постојат шефови, ниту претприемачи, ниту сопственици или државна сопственост (како што може да се најде денес во болшевичката држава). Во новиот систем на производство, функциите на организирање ќе деволвираат над специјално создадените агенции, наменски создадени од работничките маси: работнички совети, фабрички комитети или работничко управување со фабриките. Овие агенции, одржувајќи комуникација една со друга на општинско, провинциско ниво или ниво на земја, ќе ги сочинуваат општинските, провинциските и потоа генералните (федерални) институции за управување и администрација на производството. Назначени од масите и континуирано подложни на нивно надгледување и контрола, овие тела ќе бидат константно обновувани, а со тоа ќе се постигне идејата за вистинско самоуправување на масите.
Обединето производство, во кое средствата за производство и нивниот плод ќе им припаѓаат на сите, наемното ропство - заменето со принципот на другарска соработка, еднаквостa на правата на сите производители - воспоставен факт, производството - надгледувано од телата на работничките административни тела бирани од масите: овие се практичните први чекори на патот за реализацијата на анархистичкиот комунизам.
Проблемот на потрошувачката ќе се покрене за време на револуцијата како двоструко прашање. Прво, принципот на воспоставување на извори на прехранбени залихи. Второ, принципот на дистрибуција на овие залихи.
Што се однесува на дистрибуцијата на прехранбени залихи, решението на ова прашање ќе се темели главно на квантитетот на достапните добра, принципот на експедитивност итн.
При реконструирањето на сиот воспоставен општествен поредок, општествената револуција ја претпоставува како нејзина обврската да се грижи за суштинските потреби на сите. Единствен исклучок ќе бидат оние кои нема да работат, кои одбиваат да ја вршат нивната улога во новиот систем на производство на контрареволуционерна основа. Но, генерално земено, и со исклучок на последната категорија на луѓе, сите потреби на целото население во регионот каде што општествената револуција се одвива, ќе бидат исполнети од генералниот фонд на прехранбени залихи. Доколку квантитетот на добра се покаже како недоволен, тие ќе бидат распределени според потреба, со приоритет на децата, болните и работничките фамилии.
Потежок проблем би бил организирањето на генералниот фонд на прехранбени залихи.
Несомнено, во раните денови на револуцијата, градовите ќе бидат во недостаток од некои основни суштински потреби на населението. Во исто време, селаните ќе имаат изобилство од краткотрајни производи за градовите.
За анархистите, нема да постои сомнеж за заемноста на односите помеѓу работниците во градовите и работниците во селата. Анархистите веруваат дека општествената револуција не може да се постигне поинаку освен преку концентриран напор на работниците и селаните. Следствено, решението на проблемот на потрошувачката во револуцијата ќе биде возможно само преку тесна револуционерна соработка помеѓу двете класи на работници.
Со цел да се воспостави оваа соработка, градската работничка класа, откако ќе ја преземе контролата на производство, мора веднаш да ги пресмета основните потреби и на оние од селата и стремежот да ги снабди со нивните секојдневни потрошувачки добра како и средствата и инструментите за обработка на земјата. Гестовите на солидарност од страна на градските работници во исполнувањето на потребите на селаните ќе повлече слична реакција, и како возврат селаните колективно ќе ги снабдуваат градовите со производите од руралното производство, особено со прехранбени производи.
Генералните работничко-селански кооперативи ќе бидат примарно органи за задоволување на прехранбените побарувања и економските потреби на градовите и селата. Подоцна, со поголемата одговорност за справување со пошироки и повообичаени задачи, пред се снабдувањето на се што е потребно за поддршка и развој на економскиот и општествен живот на работниците и селаните, овие кооперативи ќе бидат преобразени во трајни агенции за снабдување за градот и селото.
Ова решение на проблемот со снабдување со храна ќе му овозможи на градскиот пролетаријат да воспостави постојан фонд на провизии кои ќе имаат поволен и клучен удел во судбината на новиот систем на производство.
Во решението на аграрното прашање, ние ги сметаме селските работници - оние кои не го експлоатираат туѓиот труд - и наемниот селски пролетеријат како главните револуционерни креативни сили. Нивната мисија ќе биде да спроведе новата прераспределба на земјиштето, така што земјата може да се користи и обработува по комунистички линии.
Како и индустријата, земјата, поделена и обработувана со генерации на работници, е продукт на напорите на тие работници. Таа исто така им припаѓа на работните луѓе во целина, на никому посебно. Како заедничка и неотуѓива сопственост на работниците, земјата не може да биде предмет на купопродажба. Ниту пак може да се издава од еден или друг, ниту да служи како средство за експлоатирање на трудот на некого.
Земјата е исто така еден вид на јавна работилница каде работничките луѓе ги произведуваат средствата за опстојување. Но тоа е тип на работилница каде, како резултат на одредени историски околности, секој работник (селанец) се навикнал да работи сам, продавајќи ги своите производи независно од другите производители. Ако во индустријата колективниот (комунистички) модел на труд е витално потребен и е единствениот изводлив, во земјоделието денес тој не е единствениот изводлив метод. Мнозинството од селаните ја работат земјата користејќи индивидуални методи.
Како резултат, кога земјата и средствата за работа ќе поминат во рацете на селаните, без можноста за продажба или наемнина, прашањето за тоа како да се користи и што треба да се одгледува (на нивото на комуна или фамилија) нема да биде целосно и дефинитивно веднаш решено, како што ќе биде во случајот со индустријата. Како почеток, ние најверојатно ќе ги користиме овие два методи.
Крајниот модел на држење на земја и нејзино користење ќе се одлучи од самото револуционерно селанство. Нема да постои надворешен притисок за ова прашање.
Сепак, бидејќи сметаме дека само комунистичкото општество, во чие име општествената револуција ќе биде изведена, може да ги ослободи работниците од ропство и експлоатација и да ги обезбеди со целосна слобода и еднаквост; бидејќи селаните се огромното мнозинство од населението (речиси 85% во Русија) и како резултат на тоа, аграрниот систем усвоен од селаните ќе биде клучниот фактор во одлучувањето на судбината на револуцијата, и конечно, бидејќи приватното претпријатие во земјоделието, како и приватното претпријатие во индустријата, води до тргување, акумулација на приватна сопственост и реставрација на капиталот, наша одговорност е токму сега да направиме се во наша моќ да се осигураме дека аграрното прашање ќе биде решено во колективни линии.
Со оваа цел ние сега треба да започнеме да спроведуваме интензивна пропаганда помеѓу селаните за доброто на комунистичкото поседување на земјата и комунистичкото обработување на почвата.
Создавањето на специфична селанска унија со анархистички погледи ќе биде од значајна помош во овој потфат.
Во овој поглед, техничките предности ќе имаат енормно значење во олеснувањето на развојот на земјоделството, како и постигнувањето на комунизам во градовите, пред се во индустријата. Ако во нивната работа со селаните, работниците работат не како одделни групи, туку како голем комунистички колектив кој ја опфаќа секоја гранка од производството, ако помислат на суштинските потреби на селото и го снабдат секое село, не само со секојдневните потребни работи, туку и со алатките и машинеријата за колективна обработка на земјата, ова несомнено ќе ги повлече селаните кон комунизам во земјоделието.
Одбраната на револуцијата е исто така еден од проблемите на „првиот ден“. Во суштина, најмоќната одбрана на револуцијата е успешното решение на предизвиците со кои се соочува: проблемите на производството и потрошувачката и прашањето за земјата. Откако овие прашања ќе се решат точно, ниедна контрареволуционерна сила не би била способна за промена или нарушување на работничкото слободно општество. Сепак, работниците ќе се соочат со горчливата борба против непријателите на револуцијата со цел да се одбрани нивното физичко постоење.
Општествената револуција, која се заканува на привилегиите и на самото постоење на не-работничките класи на денешното општество, неизбежно ќе го испровоцира отпорот на овие класи што ќе земе форма на сурова граѓанска војна.
Како што покажа руското искуство, таквата граѓанска војна нема да биде работа која ќе трае неколку месеци, туку неколку години.
Колку и да бидат успешни работниците во првите неколку чекори на почетокот на револуцијата, владејачките класи ќе задржат голема способност за отпор за подолго време и после одреден период од неколку години тие ќе ја нападнат револуцијата, обидувајќи да ја зграпчат назад моќта и привилегиите што им беа одземени.
Голема и добро опремена армија, подржана од воени стратези и поткрепена со капитал - сево ова ќе им биде спротивставено на победоносните работници.
Ако работниците сакаат да ги задржат придобивките од револуцијата, ќе треба да формираат органи за одбрана на револуцијата, со цел да формира боречка сила што ќе биде на рамништето на задачата, против нападот на реакцијата. Во најраните денови на револуцијата, боречката сила ќе се состои од сите работници и селани кои ќе бидат наоружани. Но, оваа импровизирана вооружена сила би била изводлива во најраните денови, кога граѓанската војна сеуште не го достигнала својот врв и двете спротивставени страни не воспоставиле регуларни воени организации.
Најкритичниот јазол во општествената револуција не е моментот кога авторитетот ќе биде отфрлен, туку времето потоа кога силите на протераниот режим ќе започнат со општа офанзива против работниците, кога придобивките што биле постигнати мора да се заштитат.
Природата на таа офанзива, оружјето користено во текот на граѓанската војна ќе бара од работниците да создадат специфични воени револуционерни тела. Природата и темелните принципи на овие единици мора да бидат поставени однапред. Во одбивањето на етатистичките и авторитарните методи на контролирањето на масите, ние следствено го одбиваме етатистичкиот начин на организирање на работничките воени сили, т.е. ние го одбиваме принципот на армија базирана на задолжителна воена должност. Доброволниот принцип, согласно основните доктрини на анархизмот, е оној што ќе ја обезбеди базата на работничките воени тела. Револуционерните партизански одреди од работници и селани за време на Руската револуција може да се наведат како примери на такви структури.
Сепак доброволната револуционерна служба и партизанското делување не треба да се интерпретира во тесната смисла на зборот, т.е. како борба започната од работничките и селанските сили против локалниот непријател, без координација во облик на сеопфатен оперативен план, каде секоја единица работи под сопствена иницијатива. Кога ќе бидат целосно развиени, партизанските акции и тактики во револуцијата ќе бидат водени од заедничка воена и револуционерна стратегија.
Како и во секоја војна, граѓанската војна ќе се води успешно од работниците само ако двата фундаментални принципи на воената активност се следат: единство во оперативното планирање и единство на заедничката команда. Најкритичното време на револуцијата ќе биде кога буржоазијата ќе маршира како организирана сила против револуцијата, што ќе бара од работниците да имаат ориентир во овие принципи на воена стратегија.
Оттука, со дадените потреби за воената стратегија и стратегијата на контрареволуцијата, вооружените сили на револуцијата неизбежно ќе мораат да се здружат во заедничка револуционерна армија, со заедничка команда и заеднички оперативен план.
Таа армија ќе биде втемелена на следниве основни принципи:
а. класната природа на армијата;
б. доброволната воена служба (цела принуда е исклучена во прашањето на одбраната на револуцијата);
в. револуционерна самодисциплина (доброволната воена служба и револуционерната самодисциплина се заемно комплементарни на секој начин и служат да се направи револуционерната армија посилна од секоја друга државна армија);
г. тоталната послушност на револуционерната армија на работничките и селанските маси претставени од генералните работнички и селански тела од целата земја, кои ќе бидат создадени од масите во моментот на револуцијата, со дадената задача на надгледување на економскиот и општествен живот.
Со други зборови, органот за одбрана на револуцијата, кој е задолжен за борба со контрареволуцијата и на отворените воени фронтови како и на прикриените фронтови на граѓанската војна (завери од буржоазијата, подготвувањето на бунтовите, итн.), ќе бидат под комплетна контрола на највисоките работнички и селански производствени организации - ќе биде одговорен пред нив и пред нивната политичка насока.
NB: Додека револуционерната армија има потреба од структурирање со одредени анархистички принципи, не треба да се смета како принципиелна точка. Тоа е само последица од воената стратегија во револуцијата, стратешка мерка која процесот на граѓанската војна несомнено ќе ги присили да ја преземат. Но, оваа мерка треба да биде во фокусот на нашето внимание дури и сега. Мора да се проучи темелно дури и сега, така што би се избегнале фатални задоцнувања при заштитувањето и одбраната на револуцијата, бидејќи во време на граѓанската војна, задоцнувањата можат да се покажат како фатални за резултатот од целата општествена револуција.